Sermorelin

Sermorelina – struktura chemiczna

Sermorelina stanowi fragment naturalnego hormonu uwalniającego hormon wzrostu (GHRH). Naturalny GHRH jest zbudowany z 44 aminokwasów, natomiast sermorelina obejmuje jego aktywną część, a dokładnie 29 pierwszych aminokwasów od końca N-terminalnego. To właśnie ta sekwencja odpowiada za zdolność wiązania się z receptorami GHRH w przysadce mózgowej i inicjowania wydzielania hormonu wzrostu. Oznacza to, że mimo krótszej długości sermorelina zachowuje pełną aktywność biologiczną naturalnego hormonu.

Pod względem chemicznym sermorelina jest peptydem liniowym, co oznacza, że jej aminokwasy są połączone ze sobą wiązaniami peptydowymi (-CO-NH-), tworząc stabilny, ale elastyczny łańcuch. Jej długość i układ aminokwasów zostały dobrane w taki sposób, by zachowały optymalne powinowactwo do receptorów GHRH przy jednoczesnym zwiększeniu stabilności tego związku (w porównaniu z naturalnym hormonem, który ulega szybkiemu rozkładowi przez enzymy proteolityczne).

Zastosowanie badawcze i medyczne sermoreliny

Z uwagi na zdolności sermoreliny do stymulowania przysadki mózgowej do produkcji i wydzielania hormonu wzrostu, ma ona szerokie zastosowanie badawcze i medyczne. Służy m.in. jako narzędzie w badaniach nad regulacją układu endokrynnego. Początkowo substancja ta została opracowana w celach klinicznych jako środek diagnostyczny do oceny czynności przysadki u pacjentów z podejrzeniem niedoboru hormonu wzrostu, zarówno u dzieci, jak i dorosłych.

Obecnie sermorelina jest wykorzystywana jako modelowy peptyd do analizy interakcji między hormonami podwzgórza a przysadką, m.in. do badania mechanizmów regulujących wydzielanie hormonu wzrostu. Stanowi również przedmiot badań w obszarze medycyny eksperymentalnej, zwłaszcza w ramach badań nad terapiami regeneracyjnymi i przeciwdziałającymi starzeniu się. Mimo że sermorelina wykazuje duży potencjał terapeutyczny, obecnie pozostaje przede wszystkim odczynnikiem badawczym wykorzystywanym w laboratoriach do analiz biochemicznych, farmakologicznych i endokrynologicznych.

Sermorelina w badaniach na modelach zwierzęcych

Sermorelina była przedmiotem badań na modelach zwierzęcych m.in. w kontekście zdrowia serca. W 2016 roku badanie przeprowadzone na świniach wykazało, że podawanie tego peptydu skutecznie zmniejsza uszkodzenia po zawale serca, zwiększa produkcję składników niezbędnych do prawidłowego gojenia, zwiększa wzrost naczyń krwionośnych w uszkodzonej tkance oraz zmniejsza produkcję substancji wywołujących stany zapalne. Obecnie trwają badania, które mają na celu zweryfikowanie, czy substancja wykazuje korzystne działanie w odniesieniu do innych chorób serca.

Naukowcy sprawdzili również działanie sermoreliny podczas badań na myszach chorujących na padaczkę. Zwierzętom podawano analogi GHRH, aby przetestować wpływ peptydów na aktywność napadową. Okazało się, że mogą one skutecznie hamować napady padaczkowe poprzez aktywację receptorów GABA. Z uwagi na stosunkowo nowy charakter tego odkrycia, jest to obecnie bardzo aktywny obszar badań. Trwają również badania nad korzyściami ze stosowania sermoreliny w zaburzeniach snu.